Van haast naar aanwezig zijn

Haast — wie jaagt jou op?

Neem eens de rust en de tijd om deze hele blog te lezen. 

Altijd haastig, tot ik stilsta en me afvraag waarom ik eigenlijk ren?

Er zijn van die dagen dat ik al gehaast wakker word. Nog vóór mijn ogen open zijn, begint het rennen in mijn hoofd: wat moet er allemaal vandaag? De tijd lijkt steeds sneller te gaan: alles moet haastig en is dwingender. Alsof er iemand achter me staat te roepen: “Schiet op!” En eerlijk? Die stem is soms zo vertrouwd dat ik hem niet eens meer hoor. Maar wie jaagt mij eigenlijk op?

De bron van onze haast

We leven in een wereld waarin haast bijna een deugd is geworden. Wie druk is, telt mee. Wie rent lijkt belangrijk. We meten onze waarde af aan wat we doen, niet aan wie we zijn. Maar onder die collectieve snelheid schuilt vaak iets diepers. Soms is haast een manier om iets níet te voelen. Om niet stil te hoeven staan bij vermoeidheid, verdriet of leegte. Beweging als bescherming. Want als ik blijf rennen, hoef ik niet te merken dat ik eigenlijk op ben. Maar systemisch gezien, als we dieper kijken, voorbij ons eigen leven, kan haast ook een erfenis zijn. Een overlevingsreflex die al generaties meegaat.

Wie hijgt jou in je nek?

Bij familieopstellingen wordt zichtbaar dat we vaak iets dragen wat niet van ons is. Misschien leef je het tempo van je vader, die altijd hard werkte en nooit klaagde. Of dat van je grootmoeder, die in tijden van oorlog geen moment kon stilstaan, omdat stilstaan gevaar betekende.

De prijs van haast

Haast scheidt ons van het leven zelf. Je kunt niet tegelijk rennen én echt aanwezig zijn.

Een persoonlijke ervaring tijdens een familieopstelling

Tijdens een familieopstelling werd ik geconfronteerd met mijn overleden vader. In de opstelling stond hij vlak achter me, letterlijk in mijn nek te hijgen. Altijd onderweg, altijd met zijn hoofd vol plannen. En ik voelde hoe ik, onbewust, zijn tempo was gaan leven. Tot ik me omdraaide. Ik keek hem aan en zei zacht: “Papa, jij hebt hard genoeg gewerkt, en ik mag mijn eigen tempo leven” Er viel een stilte. En in die stilte kwam ruimte. Alsof ik voor het eerst sinds jaren weer diep kon ademhalen.

Van haast naar echt aanwezig zijn.

Familieopstellingen laten zien dat wat we “haast” noemen, vaak liefde is. Loyaliteit. Een onbewuste poging om verbonden te blijven met wie vóór ons kwam. Maar echte verbinding ontstaat pas als we het tempo loslaten. Als we niet langer rennen om erbij te horen, maar stil durven blijven staan bij wie we werkelijk zijn.

Een uitnodiging

Haast is menselijk, maar misschien is het tijd om te onderzoeken wat er onder ligt. Wie of wat beweegt jou? En wat zou er gebeuren als je vandaag eens níet sneller ging, maar even bleef staan? Misschien haalt het leven je dan in, met precies wat je al die tijd zocht.

Lieve groet, Jolanda