10 jaar lang was ik lid van loopgroep Arnhemia in Arnhem maar onlangs ben ik gestopt in verband met een langdurige blessure.
Ik werd destijds verwelkomd door een enthousiaste club renners. Twee keer per week trainen met daarnaast regelmatig activiteiten en wedstrijden in binnen- en buitenland.
Mijn astma werd minder en mijn conditie verbeterde.
Mijn scheiding heb ik in die 10 jaar al rennend en ploeterend verwerkt. Met lieve aandacht en positieve energie van de groep voelde ik me gezien en gesteund en heb ik vriendinnen gekregen voor t leven. Door niet teveel te praten maar samen zwoegend en soms vloekend de eindstreep te halen.
Ik heb geleerd dat mijn lichaam veel meer aankan dan ik had gedacht.
Toch heb ook ik blessures gehad. Een blessure gaat nooit snel genoeg over. Van fysiotherapeuten verwachte ik dat zij mijn blessures snel zouden oplossen.
Ik hoor mijn fysiotherapeut nog zeggen: "Dus het ligt aan mij of je de halve marathon gaat halen?" Oeps!!!!🙄
Je lichaam vertelt hoe t je vergaat, je hoeft er alleen maar naar te luisteren, leerde ik.
Dat is voor sporters in het algemeen wel een lastige.
Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn benen tintelen. Net alsof t wil zeggen: 'wees lief voor mij'.
Ik zal mijn kluppie erg gaan missen, maar het is goed zo. Ik sport nog steeds, maar dan op een andere manier. Ik hoop dat ik op den duur weer kan gaan rennen maar probeer nu de liefde voor mijn lichaam voorop te stellen.
Ik ben dankbaar dat ik blijf sporten op welke manier dan ook.
Comments