De reis die mij terugbracht bij mezelf

Hoe een pelgrimstocht van Zuid-Frankrijk naar Santiago de Compostella een lang gekoesterde droom vervulde 

Dit voorjaar heb ik een pelgrimstocht gemaakt van Zuid-Frankrijk naar Santiago de Compostella. Een lang gekoesterde droom ging in vervulling. Eindelijk had ik de tijd gevonden en de moed verzameld om deze fysieke en mentale uitdaging solo aan te gaan. Vijf weken lang wandelen met alleen mijn gedachten als gezelschap. Mijn grootste beslommeringen waren waar ik mijn eerste kop koffie zou drinken en in welke herberg ik die nacht zou slapen.  

De rust van een eenvoudig leven 

Het ritme van opstaan, wandelen, eten, slapen, ervaringen delen en onderweg goede gesprekken voeren, bracht me veel rust. Mijn lichaam vond het prettig en kon het goed aan. Zo doorliep ik verschillende fases in de weken. De eerste periode was vooral fysiek uitdagend. Ik moest de balans vinden tussen inspanning en rust. Ik kreeg een blessure aan mij onderbeen doordat ik te fanatiek was met afdalen. Na wat tips van een fysiotherapeut nam ik meer en langere pauzes waardoor de klachten verdwenen. Ook voelde ik dat dit deze missie van het persé moeten halen van de eindstreep richting Santiago, niet mee zou helpen in het herstel. Toen ik dat meer kon loslaten voelde ik dat mijn lichaam kon ontspannen.  

Zelfbewustzijn tijdens de tocht 

Na een paar dagen besefte ik dat ik alleen maar rekening hoefde te houden met mezelf! Dat gevoel was geheel nieuw voor me. 

In mijn jeugd had ik geleerd om me af te stemmen op mijn omgeving. Als klein meisje voelde ik al aan wat mijn familie van me verwachtte, en ik paste me daarop aan. Dit werd mijn rol en uiteindelijk mijn tweede natuur. 

Een nieuw gevoel van vrijheid 

Ik werd erg bedreven in het afstemmen op anderen, zonder dat ik me daarvan bewust was. Uiteindelijk werd deze kwaliteit mijn valkuil, omdat ik regelmatig het contact met mezelf verloor, wat ten koste ging van mijn gezondheid. 

Tijdens mijn wandeltocht werd ik me meer bewust van hoe ik me steeds afstem op anderen, en al wandelend onderzocht ik wat er in mij omging. Ik besloot deze reis te benutten om te oefenen in het afstemmen op mezelf. Je zou denken dat dit makkelijker is als je alleen bent, maar in contact met anderen bleek dit toch minder vanzelfsprekend. Ik wilde immers aardig gevonden worden, vriendelijk blijven, niet te scherp zijn en vooral niet bijdehand overkomen. 

Grenzen stellen en zelfexpressie 

Tijdens het wandelen en oefenen hoorde ik mezelf dingen zeggen die ik voorheen niet durfde: "Nee meneer, ik loop liever alleen," of "Uw toon vind ik niet prettig." Ik kon kiezen om alleen te zijn of juist gezelschap te zoeken. Soms kwamen mensen te dichtbij of waren ze te luidruchtig. 

Ik oefende in het uiten van wat ik kon verdragen. Elke fluistering van mijn lichaam nam ik serieus.  

Dit gaf me vreugde en een gevoel van vrijheid. 

Een nieuwe dynamiek thuis 

Met dit gevoel keerde ik huiswaarts, vastbesloten om afgestemd op mezelf te blijven. Dit was even wennen voor mijn omgeving. Het is belangrijk om hierover te blijven praten om in contact te blijven, elke dag opnieuw. 

Soms verval ik weer in oud gedrag en hoor ik mezelf praten, waarna ik meteen een knoop in mijn buik voel en denk: 'Jansen, blijf bij de les!' Anders krijg je er last van, en die last heb ik te lang met me meegedragen. 

Herkenbare situaties en vragen 

Herken je ook dat je vaak meer afgestemd bent op anderen dan op jezelf? Vind je het lastig om in contact met anderen te zeggen wat je dwarszit, waardoor je stilvalt of je plotseling moe voelt? Word je soms boos in contact met anderen zonder dat je weet waarom? Krijg je weleens een mistig hoofd of hoofdpijn en vraag je je af waar dat vandaan komt? 

Laat het ons weten, we gaan graag hierover met je in gesprek. 

- Stephanie