De laatste tijd merk ik dat ik het gevoel heb, alle ballen hoog te moeten houden.
Ik heb twee banen die veel aandacht vragen, wil graag een liefdevolle partner zijn en een gezellige moeder voor de kinderen en natuurlijk, voldoende aandacht hebben voor familie/ vrienden.
Dat gaat een tijdje goed maar op een gegeven moment breekt het op.
Ik schiet dan weer in het patroon dat alles altijd belangrijker is dan mezelf. Dit met alle gevolgen van dien. Ik krijg hoofdpijn, raak vermoeidheid, word chaotisch en sjacherijnig en krijg ik last van eczeem. Langzaam bekruipt mij het gevoel van te kort schieten en de somberheid ligt lekker op de loer.
Allemaal signalen die mij al een tijdje roepen en op de rug kloppen om gezien te worden, “Joehoeeee, en ik dan?, waar is de bekende ME time?” “Waarom zijn anderen toch altijd belangrijker dan ikzelf?”
Systemisch gezien kom ik uit een moederlijn van vrouwen die hard moesten werken, voor de ander zorgen en je zeker niet afvragen, of dit allemaal wel goed en gezond voor je was?
Waarom moeten klachten altijd erger worden wil ik naar mijzelf luisteren?
Inmiddels heb ik geleerd dat mij lichaam geduldig is met mij. Het wacht totdat ik ga inzien wat het nodig heeft. Soms duurt het even voordat ik zover bent maar ik leer en het gaat steeds beter.
Het vraagt moed om dit te herkennen en naar binnen te gaan. Het vraagt zachtheid jezelf niet op je kop te geven hiervoor. Ik zeg nu tegen mezelf, oké Stephanie, we beginnen gewoon vandaag weer opnieuw met goede zelfzorg en liefdevol voor mezelf te zijn.
Herken jij dit?
Wat is voor jou goede zelfzorg en wanneer ben jij liefdevol naar jezelf?
Comments